Scooter akkefietje

Vandaag was niet zo’n goede dag. Het begon vanochtend goed toen ik Roos hielp met de Nakula klas. Ze had moeite met het lesgeven aan deze klas omdat het niveau heel laag was en wanneer ze een vraag stelde aan de kinderen keek iedereen haar vaag aan. Ik heb vandaag samen met haar lesgegeven en haar wat aanknopingspunten gegeven die ik zelf geleerd heb in mijn stage. Waaronder opdrachten geven waarbij iedereen moet nadenken en oefeningen in kleine stapjes doen en uitleggen. Het ging heel erg goed deze les. Ze hebben hard gewerkt en we hebben aan het eind nog leuke spellen kunnen doen.

Na de les besloten we om naar de hidden canyon te gaan. Abigaël zat bij mij achterop en we reden voorop om de weg te wijzen. Op den duur was het de bedoeling dat we ergens naar links gingen dus ik minderde wat vaart. Maar we wisten niet precies waar de weg was en opeens was hij er. Ik hoorde Abigaël in mijn oor zeggen ‘hier links, hier, hier, nu naar links’. Maar ik kon niet, ik reed te snel. Dus ik remde nog meer om links te gaan maar daar was zand en ik voelde de scooter onder mij wegglippen. De scooter viel om en Abigaël en ik werden over het asfalt geschoven.

In eerste instantie was mijn reactie 'gewoon opstaan'. Ik liep naar Abigaël toe en probeerde haar te troosten en bood duizendmaal mijn excuses aan. Maar toen werd ik overspoeld door ineens zoveel pijn in mijn arm dat ik door mijn benen zakte. Ik zag gewoon wazig van de pijn. Ik werd door mensen naar de schaduw geloodst en ze hebben me daar neergezet. Daarna hebben we geprobeerd om de wonden schoon te maken met water maar het was te vies en prikte enorm. Ik dacht dat het wel weer ging en ging weer staan.

Na 10 minuten ging het helemaal mis. Ik werd heel erg duizelig en misselijk en mijn benen konden mij niet meer dragen. Ik tikte de persoon aan die het dichts bij mijn stond en die zette mij weer terug in de schaduw. Ik had de ongelooflijke drang om te gaan liggen omdat dat gevoel moest stoppen. Ik liet mij achterover vallen maar voelde de weerstand van armen die mij tegenhielden. 'Snapten ze dan niet dat ik moest liggen, dat ik mijn ogen dicht moest doen?' Ik probeerde het nog duidelijker te maken door mijn armen naar de bank te bewegen en uiteindelijk lieten de armen die mij eerst tegenhielden mij langzaam zakken tot mijn rug een stabiele ondergrond had. Ik had het gevoel dat ik flauw ging vallen maar verzette me met man en macht tegen dat gevoel. Voor mijn gevoel heb ik er 5 misschien 10 minuten gelegen maar ik kon nog altijd alles horen en mijn ogen opendoen. Later vertelde ze mij dat dat ruim 20 minuten tot een half uur is geweest.

De anderen zorgden er ondertussen voor dat er water en zakdoekjes waren om de wonden schoon te maken. Gelukkig was er een supermarkt in de buurt waar ze naartoe konden gaan. Abigaël ging mee met haar bebloede been in de supermarkt, niet te begrijpen dat mensen haar aanstaarden. Het is al bijzonder dat er een wit persoon in de supermarkt komt, maar een wit persoon met een bebloed been is wel heel uitzonderlijk.

Novi kwam ons na 45 minuten ophalen met de auto en heeft ons terug gebracht naar het Slukat. Ik stond nog altijd te trillen op mijn benen en tranen stroomden geruisloos langs mijn wangen. Mensen mochten mij niet aanraken en de troostende woorden weigerde ik naar te luisteren.

In het Slukat heb ik 10 minuten in het bad gezeten om de wonden schoon te maken. Maar wat ik ook deed ik kreeg het niet schoon. De randen van de wond bleven pikzwart en in de wond zaten diepe zwarte strepen.

Ondertussen was Abigaël onderhanden genomen door Novi en Indira die alcohol deden op haar wond. Ze schreeuwde het uit van de pijn. Ik heb mijn zus gebeld en met mijn vader gesproken. Zij raadden mij aan om geen alcohol op de wond te doen omdat zou blijven branden. Ik heb dat tegen Novi en Indira gezegd en die wilden mij naar een kliniek brengen, een soort huisarts. Dus al mijn moed bijeengeraapt om achterop de scooter bij Indira te gaan.

De deur van de kliniek was gesloten en er was niemand te bekennen. Indira vond uiteindelijk iemand waar ze het aan kon vragen. Blijkbaar zaten alle doctoren in een vergadering dus de kliniek was gesloten en er kon echt niet iemand komen om te helpen. We moesten maar gewoon naar het ziekenhuis gaan of een andere dokter zoeken of wachten tot ze over een paar uur klaar waren. Indira was behoorlijk boos en schaamde zich ervoor dat het zo ging in Bali. We zijn nog bij twee particuliere ‘gigi’s’ geweest, artsen of medicijnmannen aan huis, maar beiden gaven geen gehoor. Dus toen maar doorgereden naar het ziekenhuis.

Indira en Novi zette mij en Abigaël af bij de eerste hulp en gingen zelf de scooters parkeren. We dachten dat we wel even konden wachten maar de deur ging open en een man zei dat we binnen moesten komen. We liepen recht op een soort receptie af dat meer leek op een bureau dat thuishoort in een kantoor. Er stonden twee stoelen en de man zei dat we moesten gaan zitten. Achter het bureau zat een man en een vrouw die gelijk allerlei medische vragen begonnen te stellen. Op de drie mensen bij het bureau na was er niemand te bekennen. Het was heel leeg en er was niet iets van een wachtkamer enkel overal bedden.

Ik voelde me heel ongemakkelijk terwijl er 3 mensen naar ons aan het kijken waren. Abigaël begon te vertellen over het ongelukje met de scooter en omdat ik niks zei dachten ze gelijk dat ik een hoofdtrauma had omdat de vrouw over mij begon te praten met Abigaël. Om verwarring daarover te voorkomen heb ik daarom ook maar verteld wat er aan de hand was. Toen werden we ineens naar een bed geloodst en dwongen ze mij bijna om in bed te gaan liggen en deden het gordijntje dicht. Ik weigerde om te gaan liggen en bleef heel standvastig op de stoel naast het bed zitten.

Toen kwam de verpleger met een bloeddrukmeter, thermometer en zuurstofmeter. Ik voelde me zo ongelooflijk stom. Op de wonden na voelde ik mij prima. Daarna kwam het lastige stuk. Ze moesten namelijk de wond schoon gaan maken. Het heeft ze 1,5 uur gekost om alles schoon te maken. Als ik dacht dat de wond op zichzelf pijn deed, nou dit deed nog veel meer pijn. Ze moesten erg hard schobben om al het vuil eruit te krijgen. Mijn hand was gespannen en wanneer ik het niet meer hield trok ik hem steeds terug. De verpleger bleef maar zeggen 'take a breath, relax' op den duur was ik dat echt ongelooflijk beu dat hij dat bleef zeggen.

Toen de verpleger ineens besloot om mijn vel van mijn hand weg te halen trok ik mijn hand weg. Dat was niet bepaald een fijn gevoel. Ik weigerde mijn hand terug te geven. In plaats daarvan vroeg ik om de pincet zodat ik het zelf kon doen. Ik heb een aantal grote vellen er zelf afgehaald maar toen werden Abigaël en Novi  boos en vertelde mij dat ik in de dokters moest vertrouwen. Dus heb ik mijn ogen dichtgeknepen en gewacht tot de pijn voorbij was. Ik heb zoveel moeite moeten doen om mijn tranen binnen te houden. Halverwege stopte hij even en kijk ik heel voorzichtig, met half dichtgeknepen ogen naar de wond en zei heel droog 'It looks like barbecue meet'. De stemming ontlaadde een beetje en Novi en Indira moesten lachen. Maar volgens mij dacht de verpleger nog steeds dat ik een hoofdtrauma had.

Toen ze mijn arm wond grondig onder handen namen kon ik ze niet meer tegenhouden. Mijn arm wond was ook zo ongelooflijk vies dat er grond in de krassen die er niet uitging met de middelen die ze voor mijn hand hadden gebruikt. Toen kwam de andere verpleegster ineens met een naald en zei dat ze die gingen gebruiken om het vuil uit de wond te halen. Daar zat ze dan te peuteren met een naald in een wond die al gloeide van de pijn.

Ik moest ook de verzekering nog bellen omdat ik in het ziekenhuis was. Maar de verzekering was zo ongelooflijk meelevend. Ze vroegen of alles wel goed ging en waar de wonden zaten. Ze zeiden dat het heel verstandig was dat we helmen op hadden. De verzekering was helemaal goed en daar hoefde ik mij geen zorgen over te maken. Ze vertelde mij dat ik in het ziekenhuis kon vertellen dat alles geregeld zou worden en ik hoefde niet contant te betalen. Ze zouden er gelijk een agent opzetten die alles voor mij zou regelen. Ik was hier zo blij mee. Maar toch wouden ze mijn paspoort in het ziekenhuis houden als onderpand. Ik krijg hem terug als alles geregeld is met de verzekering. Maar ja, beter dat paspoort daar houden dan mij.

Ik heb nog antibiotica meegekregen omdat de wonden zo vies waren. Het was maar goed dat ik tetanus inenting had gehad anders had ik die ook nog moeten krijgen.

Uiteindelijk om 4 uur teruggereden naar het Slukat. Ik was te laat voor mijn les dus die was overgenomen door Jolien. Ik heb snel wat gegeten en ben naar mijn klasje gegaan. Jolien had ze een tekening laten maken voor mij. Dat was zo ongelooflijk lief. Ik heb ze allemaal een sticker gegeven. Hier waren ze ongelooflijk blij mee. Nu zitten Abigaël en ik in bed om te bekomen van de schrik van vandaag. We blijven erbij dat we veel geluk hebben gehad. Het had zoveel erger kunnen zijn.