Nusa Lembongan

Samen met de andere vrijwilligers hadden we besloten om dit weekend naar een eiland genaamd Nusa Lembongan te gaan. Het plan was om vrijdag ochtend om 8 uur te vertrekken. Maar omdat onze groep het nog wat lastig vindt om op tijd te zijn, werd het 8.50 uur. Na ongeveer 25 minuten rijden over de highway waarbij mijn gemiddelde snelheid 70 was kwamen we aan in Sukawati. Hier moesten we met de boot naar het andere eiland. We waren alleen nog niet compleet. We misten nog 2 scooters met daarop 4 mensen. De boot zou al bijna vertrekken dus we probeerden te bellen en stuurden berichten maar er kwam geen reactie. We hadden ons er al bij neergelegd dat we 1,5 uur op de volgende boot zouden moeten wachten toen daar eindelijk de jongens aan kwamen rijden. Snel een ticket gekocht en met zijn allen naar de boot.

We liepen naar de plek waar de boot was maar het was net vloed. Wat dus betekende dat we door het water naar de boot moesten waardoor ik nog net niet tot mijn ondergoed nat werd. De boot was een overdekte speetboot. Het was warm binnen en we zaten met best veel mensen op elkaar.  Het duurde nog vrij lang voordat de boot daadwerkelijk vertrok en ik werd niet goed van de golven onder mij. De zee was erg wild en het waren een zware 30 minuten in de boot. Er waren momenten dat we zo hard over de golven gingen dat iedereen gewoon uit zijn stoel werd gelanceerd. Geen wonder dat mijn maag zich omkeerde in mijn buik. Het was maar goed dat ik een zakje van Mick heb gekregen en niet zo’n zwaar ontbijt heb gehad. Ik was enorm opgelucht toen we eindelijk weer land onder onze voeten hadden. De misselijkheid trok weg op het moment dat ik niet meer de hele tijd het gevoel had dat ik mij nog steeds op golven bevond. Nadat ik mijn zakje met jeweetwel heb weggegooid, wat nog erg lastig is omdat ze hier geen afvalbakken hebben en ik moeilijk kan vragen in het restaurant of ze het even willen weggooien, zijn we scooters gaan huren. Op die manier konden we het hele weekend van a naar b verplaatsen. We vroegen of we er ook een helm bij konden krijgen maar die man keek ons raar aan. Ze doen daar niet aan helmen. Waarom zou je ook? Op een eiland met smalle en slechte wegen zonder ziekenhuis of politie is heb je toch geen helm nodig?

We hebben ons ingecheckt bij het hotel en zijn naar het strand gegaan. De stranden zijn hier mooier dan in Bali. Het zand is wit en het water is helderblauw. En er zijn palmbomen op het strand. Maar hoe mooi ik het ook vind, het strand is niks voor mij. Ik verveel me snel en ben de hele tijd bang dat ik verbrand. Zwemmen in de zee was ook niet echt mogelijk omdat er veel stenen in het water lagen en het water niet dieper werd waardoor je makkelijk kon blijven staan 200 meter verder. En als je dan probeert te zwemmen schaaft je buik af en toe over een steen. Gelukkig was er een zwembad op het strand waar we gebruik van mochten maken.

Eind van de middag zijn we met de scooter wat rondgereden tot we op een ander strand de zonsondergang heel mooi konden zien. Het was prachtig om te zien zoals de rood oranje zon weerspiegelde in het helderblauwe water. Die avond zijn we uit eten geweest en daarna terug naar het hotel.

De volgende ochtend moesten we om 8 uur op het strand staan omdat we met een vroege boot gingen om te gaan snorkelen. 3 uur lang waren we met een boot op de zee om op verschillende plekken te kijken naar de onderwaterwereld. Ik heb heel veel vissen gezien en prachtig koraal. Ik heb zelfs gezwommen met een reuzenmanta die ik ook kon aaien. We hebben het spel ‘finding Nemo’ en ‘finfing Dory’ gedaan. Ik heb alleen Dory gevonden maar er waren we mensen die Nemo ook hebben gezien.  Deze bootreis verliep veel beter. Ik weet niet of dat komt door het pilletje dat ik heb ingenomen, de minder hoge golven of het feit dat we ons op een open boot bevonden. Niet dat het mij uitmaakt hoe het komt, ik ben al lang blij dat het goed ging.

Door de boottrip heb ik mij langer in de zon bevonden dan wenselijk is. Ik voelde er daarom ook niet veel voor om die middag nog eens naar het strand te gaan. Maar iedereen wou graag gaan en ze hebben mij overgehaald door te zeggen dat er parasols zijn op het strand waar ze heengaan. Dus nogmaals ingesmeerd met factor 50 en gaan met die banaan. Op het strand bleken er echter geen parasols te zijn, sterker nog er was geen stukje schaduw te bekennen. Toen ben ik maar op de trap naar het restaurant gaan zitten. De golven waren hier erg hoog en het was vloed dus we zijn niet lang gebleven. We zijn over de gele brug naar nog een ander eilandje gereden. Hier vonden we een weggetje die naar kliffen zou leiden. Ik weet alleen niet zeker of je dit weggetje een echte weg kan noemen. De weg bestond uit meer gaten dan asfalt, was enorm stijl omhoog en vrij smal. Er was absoluut geen tijd om te twijfelen op deze weg anders ga je gewoon in zijn achteruit weer terug naar beneden. Dus gas geven en hopen dat de scooter sterk genoeg is om de top te halen.

Boven aangekomen was het het zeker waard. Een prachtig uitzicht over de zee en je kon recht op nog een ander eiland kijken. Hier hebben we een hapje gegeten en heb ik even kunnen facetimen met Mirjam en Anselma die er overigens erg slaperig uitzagen. De verbinding was niet super maar ik vond het geweldig dat ik dit moment even kon delen met iemand thuis.

We zijn vrij lang op de klif gebleven en we keken niet bepaald uit om weer terug naar beneden te gaan over die weg. Maar we konden ook niet voor altijd boven blijven. Heel voorzichtig en met voldoende ruimte tussen elkaar zijn we naar beneden gerold. Ik heb in ieder geval 1 kant op brandstof bespaard door haast geen gas te geven op de vlakke stukjes na. We zijn veilig terug beneden gekomen.

In het hotel kwam ik erachter dat ik heel erg verbrand was boven de randen van mijn jurk die gelukkig wel mijn schouders had bedekt maar niet mijn nek en een deel van mijn armen. Door het scooter rijden scheen de zon steeds volop in mijn nek. De scheiding van mijn haar is ook verbrand dus haar kammen is ook al zo’n prettig gevoel.

Deze avond zijn we weer op dezelfde plek naar de zonsondergang wezen kijken maar hij was nu niet zo mooi omdat er veel bewolking was. We zijn daarna naar een restaurant geweest waar ik heerlijke lasagne heb gegeten. Voordat we weer teruggingen naar het strand zijn we even langs de supermarkt gegaan voor wat lekkers. Iets wat ik thuis nog nooit gedaan heb ik boodschappen doen op mijn blote voeten. Hier is het heel normaal dat je je schoenen uit doet voordat je ergens naar binnen gaat. Zo ook in een supermarkt of andere winkel. Op het strand heeft Mick een kampvuur gemaakt door het aansteken van oude offers. Waarschijnlijk heeft hij nu iets van 7 jaar ongeluk ofzo. Ik ben niet lang gebleven op het strand want ik was erg moe. Ik ben in mijn eentje op de scooter terug naar het hotel gereden en lekker naar bed gegaan. Het slapen ging niet heel goed omdat het ongelooflijk veel pijn deed om mijn hoofd op een kussen te leggen wegens de verbrandde nek.

Toen was het alweer zondag. Na een heerlijk ontbijt op het strand zijn we wezen kanoën. Mijn haar in een staart gedaan zodat ik geen scheiding heb. Op dit moment ben ik blij met mij dikke haren want daar kan de zon gewoon niet doorheen komen. Het kanoën was heel leuk, het was een goede bondingsoefening voor Abigaël en mij omdat we goed samen moesten werken. In de kano heb ik er wel voor gezorgd dat constant mijn sarong in mij nek lag zodat die niet meer in contact met de zon kon komen. Op den duur waren we het wel beu in de kano en zijn we even gaan zwemmen. Aan het einde van de rit van de kano begon ik het wel heel erg in mijn bovenarmen te voelen. Ik denk dat ik de volgende dag niks meer op het bord kan schrijven voor de kinderen omdat ik mijn armen niet meer op kan tillen van de spierpijn.

We hadden nog een uurtje voordat we onze spullen bij het hotel moesten meenemen. Dus nog even wezen lunchen op het strand en daarna op weg naar de boot. De terugreis op de boot verliep veel beter. Ik zat buiten en had wederom een reispil ingenomen. Er waren niet zoveel golven en ik ben helemaal niet misselijk geworden.

Nadat we onze scooters terug hadden gevonden zijn we allemaal los van elkaar terug naar het Slukat gereden. Ik wist de weg niet maar ze zeiden tegen mij dat ik alleen maar rechtdoor moest rijden. Ze hadden er niet bij gezegd dat ze bedoelden dat ik wel nog een keer naar rechts moet om op de goede weg te zitten voor alleen maar rechtdoor te rijden. We werden ook erg afgeleid door een heleboel jongens in een geel busje dat de hele tijd aan het zwaaien was en handkusjes aan het geven en hartjes maken met de handen en op het raam. Abigaël en ik waren bijna in Kuta toen ik voor de 4e keer zei dat we voor mijn gevoel echt niet op de goede weg zaten. Dus zijn we gedraaid en hebben we borden Gianyar aangehouden. Toen zijn we weliswaar 20 minuten later dan de rest toch thuis aangekomen.