De hond en de dierenarts

In het Slukat wonen drie honden. De meeste vrijwilligers hebben niks op met de honden omdat ze rabiës zouden hebben. Ook vinden ze ze maar vies omdat ze veel over straat lopen. Ik ben echter niet zo. Ik geef de honden altijd een aai als ik ze tegenkom en ben ook niet benauwd om ze te corrigeren als ze iets doen wat niet mag. Sinds de twee maanden dat ik hier ben, ben ik steeds meer om die dieren gaan geven. De honden hier zijn nooit echt dik. Naar mijn idee zijn ze eigenlijk te mager. Dat is niet zo gek aangezien ze slechts een keer per dag een bord rijst krijgen. Vorige week zag ik Sally (een van de honden) en vond ik het echt te ver gaan. Je kon bij wijze van spreken een speld prikken van de ene kant van haar buik naar de andere kant. Diezelfde dag ben ik naar de grote supermarkt gereden en heb ik hondenvoer gekocht. Dit heb ik haar met een lepeltje gevoerd omdat ze op de een of andere manier haar mond niet ver genoeg open kon doen om het zelf in stukken te bijten. Drie dagen heb ik haar op die manier gevoerd maar donderdag ging het heel slecht. Sally had iemand gebeten om een onverklaarbare reden. Ze was heel ziek en lag te creperen in het gras. Ik ben naar haar toe gegaan met het hondenvoer. Ik geloofde gewoon niet dat zij zou bijten om iemand pijn te doen. Ik vermoedde dat degene die ze had gebeten iets gedaan had wat ze niet leuk vond. Ik denk dat ze beet uit angst. Toen ik bij haar kwam kon ze al niet meer overeind komen. Ze lag in het veel te hoge gras en had moeite met ademhalen. Het was zo ongelooflijk onrechtvaardig tegenover de hond om haar zo te laten liggen. Zoals ik al vermoedde was ze absoluut niet agressief. Ze was heel zwak en had af en toe een pijnaanval. Bij zo’n aanval schoof ze over het gras en gilde ze het uit. Het was net of ze probeerde te vluchten voor de pijn. Na een aanval zocht ze troost bij mij en kwam ze aangeschoven en tegen me aan liggen. Ik vond het afschuwelijk om haar zo te zien. Hoe konden ze haar zoveel pijn laten lijden. Ik vroeg of ze zoiets kenden als een dierenarts. Ik zei dat ze naar een arts moest en dat ik het wel zou betalen. Ik kon dit gewoon niet langer aanzien. Het maakte mij zo intens verdrietig. Ze wouden hem wel naar de arts brengen maar ze hadden daar geen geld voor. Dus ben ik met de hond naar de dierenarts gegaan. Dat was nog een hele opgave. Het enige vervoersmiddel is namelijk een scooter. Sally was heel mager dus ze was niet zo zwaar. Ze was alleen wel vrij groot. Ik was ook bang voor wat er zou gebeuren als ze een pijnaanval heeft achterop de scooter. Maar aan de andere kant was het ook onze enige optie. Dus heb ik haar opgepakt en ben ik met de eigenaar naar de dierenarts gereden. Ze kreeg onderweg wel een soort van paniekaanval waardoor ik bijna de grip over haar verloor. Maar dat mocht niet gebeuren. Dus greep ik haar met alle macht vast en gebruikte ik mijn hoofd om haar naar beneden te duwen. Uiteindelijk werd ze weer rustig en kon ik mijn grip wat laten verslappen.

Toen we bij de praktijk aankwamen was er niemand. We belden aan en wouden net het telefoonnummer bellen toen er iemand aankwam. Hij liet ons binnen. In de ruimte stond een kast met hondenvoer en vitamines voor honden. Verder stond er een bureau met 3 stoelen. Er was een kamertje achter het bureau waar tegen de muur een gammele ijzeren tafel stond. De man die ons binnen had gelaten bleek een assistent te zijn. Ik zette de hond op de ijzeren tafel, die bijna door zijn as zakte, en hij heeft de temperatuur gemeten van de hond. Voor de rest zei hij niks en gebeurde er ook niks. Uiteindelijk kwam na 10 minuten de arts. Hij kwam binnen lopen in zijn korte legergroene broek en zijn surfshirt. Hij praatte voor lange tijd in het Indonesisch met Tomy. Uiteindelijk zei hij in het Engels tegen mij wat het probleem was. Sally zou een virus hebben dat veel voorkomt bij de Balinese honden. Het virus is vrijwel altijd dodelijk. Ik was erg in de war. Hoe kon hij zeggen wat de hond had, zonder de hond aan te raken. Ik vroeg dus ook hoe hij zeker kon weten dat het dat virus was. ‘Dat zie ik aan de symptomen’. Ik vroeg welke symptomen maar het enige wat hij kon zeggen was dat hij trilde. Ik vertelde hem wat ze doet als ik haar eten geef dus ik vroeg of hij in haar mond kon kijken maar dat durfde hij volgens mij niet. Hij voelde wel even bij haar keel maar toen de hond opzij deinsde trok hij snel zijn handen weg. ‘Nee dat is het niet’ zei hij snel. Ik vroeg hoe hij 100% zeker kon weten dat het dat virus was. ‘Nee dat kan niet, dan zou ik het bloed moeten onderzoeken’. Toen brak mijn klomp, natuurlijk moet je het bloed onderzoeken. Je kan toch niet een dier behandelen tegen iets wat ze misschien niet heeft.

De arts raadde Tomy aan om de hond in te laten slapen. Hij kon hem wel laten behandelen maar hij zou dan nooit meer 100% worden. Ik vroeg hoe ik dat dat kon zien, dat ze niet meer 100% is. Kan ze niet meer lopen, slaapt ze de hele dag, heeft ze pijn. Maar hij gaf geen antwoord op die vraag. Tomy wist niet goed wat hij moest zeggen. Hij wist dat hij een behandeling nooit zou kunnen betalen en hij wou ook niet vragen of ik dat wou betalen. Omdat ik wist dat hij het nooit van mij zou vragen zei ik tegen hem dat ik bereid was om de behandeling te betalen. Hij had het voor het zeggen, wou hij haar een kans geven om te vechten, of maakte hij de beslissing voor haar. Hij zei dat hij het graag wou proberen. Ik zei dat we dat dan moesten doen. Maar toch voelde ik me niet zeker bij het feit dat de hond behandeld zou worden tegen iets wat ze misschien niet eens heeft. Maar het was beter dan niks doen.

Sally kreeg een infuus. Ze prikten twee keer mis en de derde keer lieten ze de hond los voordat ze de naald hadden vastgemaakt waardoor de naald er weer uit viel. Dat deed pijn en daarom gilde Sally ook. Toen deden ze een muilkorf om omdat ze bang waren dat ze zou bijten. Uiteindelijk dienden ze haar vocht toe en zouden ze de komende dagen medicijnen toedienen. De assistent ‘droeg’ (bij gebrek aan een beter woord) de hond naar een kooi. Hij hield de hond heel onhandig vast waardoor haar achterpoten bijna op de grond kwamen. Ze gilde dan ook van de pijn of angst. De kooi waar ze in gestopt werd was erg klein. Het was een bench zonder een kleedje of kussen. Ze zat gewoon op tralies. De bench was ook te klein voor haar om te staan waardoor ze noodgedwongen moest blijven zitten met haar hoofd naar beneden. De hond begon gelijk te draaien waardoor haar infuus in de knoop zat. Ze moesten het weer uit de knoop halen waardoor ze Sally weer door het kleine doorgangetje trokken. Het was echt vreselijk om aan te zien. Toen de deur dicht werd gedaan gilde ze dan ook alles aan elkaar.

Ik was heel erg bang dat Sally de nacht niet zou overleven. Ik zou weg gaan in het weekend en kon dus niet de volgende dag komen om te helpen met voeren. Ik heb Tomy wat geld gegeven zodat hij de dierenarts kon betalen als dat nodig moest zijn. Toen ik zondag terug in het Slukat kwam ben ik gelijk naar Tomy’s huis gegaan. En tot mijn grote vreugde maar ook verbazing werd ik begroet door een vrolijke Sally. Tomy vertelde mij dat ze zaterdag terug thuis was gekomen. Ze hadden haar bloed alsnog gecontroleerd en ze bleek dat virus niet te hebben. Op dat moment was ik zo blij dat we haar niet in hadden laten slapen. Het probleem is alleen wel dat we nu geen idee hebben wat er wel aan de hand is. Ze loopt heel erg wankel en valt steeds om, ook verliest ze nog steeds heel veel gewicht. Ik hoop nu dat met een heleboel extra voer, de kilo’s er weer aan vliegen. Tomy vertelde ook dat ze haar infuus in de nacht helemaal kapot had gebeten. Er lag overal bloed van haar, dat was mede de reden dat hij de hond weer mee naar huis moest nemen. Ik weet dat het in Nederland heel anders zal gaan als er een hond bij de dierenarts komt maar ik denk dat Sally blij mag zijn dat er een arts was.