De aardbeving

Nog even een blog tussen al het schoolwerk door. Hier gaat alles zo zijn gangetje. Ik geniet nu van twee weken vakantie wegens de feestdagen hier in Bali. De wonden van zowel Abigaël en mij van het scooter ongeluk zijn bijna volledig genezen.

Vorige week dinsdag had ik mijn laatste lesdag voor de vakantie. Woensdag en donderdag hadden ze namelijk filmdag. Ik had gepland om er een leuke interactieve les van te maken. Ik had een bingo met fruit voorbereid en een teamspel met dierennamen. Het eerste halfuur heb ik nog gewoon lesgegeven over het gebruik van ontkenningen in de Engelse taal. Daarna had ik dus de bingo. De kinderen waren ongelooflijk enthousiast en fanatiek. Voor de gelegenheid had ik ook prijzen die ik meegenomen had uit Nederland. Ik had gelpennen, potloden en gummen. Iedere ronde konden ze iets anders winnen. Uiteindelijk na alle rondes en aan het einde van de les waren er 3 kinderen die nog niks hadden gekregen. Die kinderen mochten bij mij komen en iets uitzoeken. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat ze een glitterpen met prachtige kleurtjes zouden kiezen. Maar niets bleek minder waar, een kind koos inderdaad een gelpen maar dan de zwarte. De twee andere kozen een simpel potlood. Het was gewoon een bruin potlood met een gekleurd gummetje achterop maar dat was wat ze nodig hebben.

Het smelt mijn hart om de kinderen hier iets tastbaars te geven. Ze zijn zo ongelooflijk dankbaar voor alles wat ze krijgen en de kans die ze krijgen om de Engelse lessen te volgen. Ik ben er van de week achter gekomen waarom sommige kinderen vaak anderhalf uur van tevoren aanwezig zijn op het Slukat. Ik had dat al eerder gevraagd en toen zeiden ze tegen mij dat als ze hier aankwamen, dat ze voor dat lessen beginnen schoon gaan maken. Ze ruimen het terrein op, vegen, poetsen ramen enz. Maar toen ik van de week vroeg waarom ze zo ontzettend vroeg kwamen bleek dat de kinderen, waarvan de ouders het niet kunnen betalen om naar het Slukat te gaan, in compensatie schoonmaakwerk doen op het Slukat. Ik verbaasde mij erover dat dat meer dan de helft van de kinderen hier is.

Woensdag ochtend was ik heel vroeg wakker. Toen ik nog wat lag te dromen in mijn bed voelde ik eerst een zachte trilling. Nog geen twee tellen laten trilde de hele kamer. Ik wist direct dat het een aardbeving was. Ik dacht dat ik de enige was die wakker was dus ik trok mijn dekens tot aan mijn kin en was van plan om nog wat verder te slapen. Tegenover mij zie ik twee mensen ineens verschrikt overeind komen. Antje’s reactie was ‘was ist los?’, en Abigaël kijkt geschrokken naar links en rechts. Ik moest heel hard lachen om de reacties. Ze waren allebei nog zo diep in slaap geweest. Ze sprongen allebei uit bed en gingen naar buiten, dus kwam ik ook maar uit bed. Ondertussen waren de trillingen al weer gestopt. In totaal heeft het maar iets van 30 seconden geduurd.

Wij slapen op de begane grond dus waren niet heel erg bang. De andere meiden slapen boven en die waren wel bang. Iedereen op het Slukat was wakker, iedereen in de hele omgeving was wakker. We hadden direct opgezocht waar de aardbeving was begonnen en wat de kracht was. Hij bleek net onder Kuta in de zee te zijn gestart en een 5.6 op de schaal van Richter te hebben in Keramas. Het was dus wel degelijke een hevigere aardbeving dan normaal maar er waren geen gewonden en er was geen schade aan de gebouwen. Zelfs in Kuta, waar de aardbeving een 6.2 had, was geen schade. Dit was nog eens een efficiënte methode om heel de omgeving tegelijk wakker te krijgen, jammer dat het zo onbetrouwbaar is.