Terug thuis

Zondag half 6 werd ik wakker, 'vandaag ga ik naar huis' spookte het door mijn hoofd. Ook al was dat half 12 's avonds Nederlandse tijd, ik kon echt niet meer slapen. Ik heb die dag de laatste spullen ingepakt, pisang goreng gemaakt en ben nog even een laatste keer naar het strand geweest. Om half 5 Nederlandse tijd zijn we vertrokken naar het vliegveld. Het afscheid in het Slukat viel mij best wel zwaar. 4,5 maand heb ik heel dichtbij deze mensen geleefd en ik ga de Slukat angels heel erg missen. Ook de honden in het Slukat zullen het vanaf nu zonder mij moeten doen. Ik heb zaterdag nog een laatste voorraad hondenvoer gekocht maar ik weet niet wat er gaat gebeuren als dat op is.

Novi en Indira reden nog mee naar het vliegveld maar toen kwam het moment dat we ook afscheid van hen moesten nemen. Ik ben ze ontzettend dankbaar voor alles wat ze voor ons gedaan hebben.

Ze bleven ons nakijken terwijl we door de deuren wegliepen, op weg naar huis.

Natuurlijk was mijn tweede keer in een vliegtuig weer een hele belevenis met de nodige bloopers. Ik was namelijk zo slim om een dag van te voren al in te checken zodat het soepeler zou lopen op het vliegveld. We kwamen er pas na 15 minuten achter dat we in de rij voor inchecken stonden. Gelukkig waren we nog niet op het einde van de rij. Gelukkig lopen er allemaal van die mensen rond in mooie kostuums die je precies kunnen vertellen wat je moet doen. Zonder die mensen waren we misschien nooit binnen 3 uur bij de gate gekomen. Dus zijn we van rij overgestapt om onze koffers in te leveren. Dat ging allemaal goed tot ik erachter kwam dat ik de mix voor pisanggoreng in mijn handbagage had gedaan vanwege het gewicht. Ik bedacht me dat het misschien niet heel erg handig was om 4 pakjes witte poeder in mijn handbagage te hebben. De man achter de computer vond het ook niet zo'n handig idee dus heeft hij mijn koffer terug laten komen. Daar stond ik dan voor de balie te klooien met een koffer die natuurlijk niet snel open ging. Leuk hoor, extra beveiliging op mijn koffer. Toen ik heb eindelijk open had heb ik de pakjes er snel ingegooid zodat niemand kon zien hoe ik een koffer inpak.

We zijn uiteindelijk bij de gate gekomen. Terwijl we voor onze paspoortcontrole stonden hoorde ik het liedje van Coldplay, fix you. Toen er de zin, lights will guide you home, werd gezongen voelde het zo definitief. Bij de gate heb ik nog met papa gebeld, hij kon mijn hele vlucht online volgen. Ook op mijn tussenstop Signapore hebben we nog even gebeld. Mijn vlucht was een dubbele nachtvlucht. Eerst de nacht op de Balinese tijd en daarna Nederlandse tijd. In totaal heb ik 15,5 uur in de lucht gezeten. Ondanks dat het een nachtvlucht was, kon ik toch niet slapen. Ik was veel te onrustig, ik zou binnen een paar uur dichter bij mijn familie en vrienden zijn dan dat ik in maanden was geweest. Het was dan ook echt zenuwslopend dat ik weer een paspoortcontrole moest doen toen ik op Schiphol was. Ik wist dat ze een paar honderd meter verderop moesten staan maar ik kon ze niet zien. En toen zag ik ze staan, achter een groot spandoek dat ze speciaal voor mij hadden gemaakt. Na de paspoort rij kwam ik in de hal van de koffers, er was nu nog maar 1 raam tussen ons in. Ik had mijn bagage en die van Abigaël binnen 5 minuten gevonden en op de kar gezet. En toen kon ik toch eindelijk de mensen die zoveel betekenen voor mij weer in de armen sluiten. Ik hoorde rechts van mij papa mijn naam zeggen en links Mirjam en mijn zussen. Na een snelle beslissing liep ik naar rechts, naar mijn vader. Wat had ik hem gemist en ik besefte het me pas op dat moment, op het moment dat ik weer terug was. En wat maakte die tranen die over mijn wangen stroomde nog uit. Ik had ze al zo lang in moeten houden, nu kon ik ze eindelijk laten stromen, ik was thuis.

Ondertussen waren mijn zussen en Mirjam ook dichterbij gekomen. Ook bij hun gingen de tranen stromen. Het voelde zo onwerkelijk om ze eindelijk weer zo dichtbij te zien. In een klap leken die 4 maanden in Bali van een heel ander leven, een ander tijdperk. Er waren een aantal dingen waar ik aan moest wennen toen ik buiten kwam. Het was koud, er werd rechts gereden en er waren verkeersregels. Ook was het erg stil op de weg zonder alle auto's die toeteren. Op de terugweg zijn we eerst langs Macho gereden. Wat is hij knap geworden in zijn zomervacht. Ik weet niet of hij mij herkende maar ik herkende hem wel. En toen hij op zijn gemak bij mij bleef staan om geknuffeld te worden moest ik bijna weer huilen.

Ik snapte niet waarom ik zo lang bij de paarden moest blijven. Ik weet dat papa er niet zoveel aan vind dus ik dacht dat we zo snel mogelijk weer door moesten. Maar Mirjam drong erop aan dat ik nog even moest rijden en Gerlinde wou graag een rondje gaan wandelen met de paarden. Begrepen ze dan niet dat ik nu tijd zat had om dat alles in te halen? Begrepen ze dan niet dat dit niet leuk was voor papa? Begrepen ze dan niet dat ik graag naar huis wou om iets warmers aan te trekken omdat ik hier stond te vernikkelen van de kou?

Toen ik terug thuis kwam bleek dat ze zo hun redenen hadden om zo te doen. Gerlinde had ervoor gezorgd dat ik nog een klein feestje had toen ik terugkwam. In de tuin stond een bord met 'welkom tuus Estella' en overal hingen ballonnen. Maar het mooiste geschenk stond voor de deur. Jacqueline, tante Carina en Chantal stonden op mij te wachten. Demi, de hond kwam ook aangerend om mij te begroeten. Van haar wist ik in ieder geval zeker dat ze mij nog herkende. Alhoewel ik me niet kon herinneren dat ze zo klein was of zulke grote ogen had. Binnen hadden ze de boel ook versierd en ze hadden soep met broodjes gemaakt. Het was een welkom thuis feestje en verjaardagsfeestje ineen. Ook wel handig dat alle mensen er waren, dan kon ik gelijk mijn souvenirs geven. Mijn dag kon niet meer stuk totdat mijn buik opstandig ging doen. Ik weet niet of het kwam door de stress, opluchting of het eten in het vliegtuig maar ik werd ziek. Toen zijn de mensen ook heel snel weg gegaan. Met wat rust ging het snel weer beter.

Ik wil alle mensen die mij deze reis gesteund hebben ontzettend bedanken. Ik vind het leuk dat zoveel mensen mijn blog hebben gelezen en met mij mee hebben geleefd. Ook namens Krisma wil ik de mensen bedanken die geld hebben overgemaakt voor haar studie. Het was niet genoeg om haar hele studie te betalen maar Indira heeft geld kunnen lenen. In totaal is er €325 opgehaald uit Nederland. Er is ook nog een actie gestart in Bali zelf om geld op te halen. Vorige week maandag is Krisma begonnen met haar nieuwe studie.

Ik heb heel erg veel geleerd deze reis. Ik weet dat genoeg genoeg is en ik niet altijd meer hoef te hebben. Ik ben dankbaar voor deze geweldige kans om meer van de wereld te zien. Als ik de kans krijg, en ik hoop oprecht dat ik die krijg, ga ik graag nog een keer terug om mijn nieuwe vrienden terug te zien in Bali en om het lesgeven, waar ik alleen maar meer van ben gaan houden, opnieuw te kunnen doen.